Tientallen jaren geleden kwam ik ‘erachter’ dat ik voldeed aan de criteria van een HSP, hoog sensitief persoon. Test gedaan en ik scoorde hoog. Hooggevoelig dus. Kwam goed uit bij mijn werk als haptotherapeut. Veel cliënten waren ook hooggevoelig. Er was begrip voor hun verhaal over lawaai van de buren, voor te drukke ruimtes en energie die niet fijn is. Allemaal zo herkenbaar. Mijn gezin raakte aan mijn gevoeligheid gewend. Er was begrip als iets niet goed voor mij voelde en zo waren er regelmatig situaties, die wezen op mijn HSP.
Maar ik merkte dat HSP-zijn eigenlijk helemaal niet fijn was. Voor festivals werd ik niet gevraagd om mee te gaan, als ik thuis kwam, werd de muziek waarop iedereen lekker bezig was, gewijzigd, soms zachter gezet en soms op een andere zender. En ook merkte ik op dat het niet altijd zo was, dat het niet klopte. Als ik ‘mijn’ muziek op had, mocht die wel hard aanstaan en kon er mee gezongen worden. Als er een heel leuk feestje was, was er geen hooggevoelig persoon en was er geen last van teveel mensen of lawaai.
Inzicht in hoe het leven werkt, van binnen naar buiten, en niet anders om, leerde mij dat het niet aan de muziek lag, aan de mensen, aan het feestje of het lawaai, maar aan hoe ik erover dácht. Vond ik het leuk dan was alles prima, maar vond ik het eigenlijk niet zo leuk, dan kon ik daar ook niet zo goed tegen. Best grappig he? Ik reageerde niet op hoe het voelde, maar op hoe ik erin zat. En dat wisselt altijd, van dag tot dag, soms zelfs in een paar minuten. Het ene moment heb je nergens last van, het volgende moment is alles te veel. Maar ligt dit nu aan de buitenwereld of aan mijn gemoedstoestand? Aan mijn bewustzijn?
Ik herken nu dat in een gemoedstoestand van somberheid, of als alles tegen lijkt te zitten, de wereld het leven, er vervelend en zwaar uitziet. En als alles weer helder is, het leven luchtig en makkelijk is. En dat allemaal door te zíen hoe het werkt. Dan blijft dankbaarheid en liefde over. Loving what is (Byron Katie).
Oh ja… en ben ik nu ongevoelig geworden? NEE! ‘t Voelen blijft, maar nu wel zonder gedoe.